ابیاتی در مدح حضرت زهرا(س)

قرآن گشودم آیه ی محشر بیاورم

 

میخواستم که سوره ی کوثر بیاورم

 

من کیستم زفاطمه(س) سر در بیاورم

 

باید کسی شبیه پیمبر بیاورم

 

هنگام وصفت عقل  مرا ترک می کند

 

معراج رفته شان تو را درک میکند

 

 

با نور تو زمین شرف آسمان گرفت

 

چل روز مصطفی(ص) ثمری بی کران گرفت

 

پابر زمین گذاشتی و خاک جان گرفت

 

تا آمدم بگویم زهرا(س) زبان گرفت

 

گفتم که رخصتی بده بهتر بخوانمت

 

مهرت اجازه داد که مادر بخوانمت

 

  

مادر سلام، گوشه ی چشمی به ما کنید

 

مادر سلام، درد مرا هم دواکنید

 

با این امید در زده ام تا که وا کنید

 

لطفی به این اسیر یتیم گدا کنید

 

حالا اگر چه چادر تو وصله دار هست

 

من سائلم همیشه برایم انار هست

 

  

یا آیه آیه ی خود(( هل اتی)) کنی

 

یا از کرم لباس عروسی عطا کنی

 

چادر امانتی بدهی تا چها کنی

 

یک قوم را به نور خدا آشنا کنی

 

دنیا تو را نخواست که اینقدر زشت شد

 

خاکی که زیر پای تو آمد بهشت شد

 

 

دنیا تمام ظلمت و تو ماورای نور

 

با تو کم است فاصله تا انتهای نور

 

همسایه ات اگر که شده آشنای نور

 

این بوده است از برکات دعای نور

 

در آسمان نور چه بدری ،شبیه توست

 

در سال یک شب است که قدری شبیه توست

 

  

در خانه عطر سیب تو از بس جمیل بود

 

یادآور بهشت خدای جلیل بود

 

سرچشمه ی وضوی تو از سلسبیل بود

 

جاروی خانه ی تو پر جبرئیل بود

 

دنیا به پای مهر تو از شرم آب شد

 

آبی که گشت مهرییه ی تو گلاب شد

 

 

آنکه تورا به جمله ی ((لولاک)) می شناخت

 

درک تورا فراتر از ادراک می شناخت

 

پرواز را چه کس بجز افلاک می شناخت

 

بانوی آب را پدر خاک می شناخت...

 

نام پدر همیشه به دنبال مادر است

 

خیر العمل محبت زهرا(س) و حیدر(ع) است